Η προαναγγελθείσα επανίδρυση της Ελληνικής Αστυνομίας, όσο βαρύγδουπη και αν ακούγεται, έχει γίνει πλέον μια επείγουσα υπόθεση. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες από τον μαρτυρικό θάνατο αυτού του γενναίου κοριτσιού, λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο του Α.Τ. Αγίων Αναργύρων, θεραπεύτηκαν οι πολυετείς παθογένειες. Η επίδραση της δολοφονίας (που μπορούσαν να εμποδίσουν τουλάχιστον έξι αστυνομικοί, αλλά δεν το έπραξαν) δεν πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά ως προς την αίσθηση του καθήκοντος των αστυνομικών, η οποία εφάπτεται με το πεδίο της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο (η ασφάλεια είναι προσφορά). Η ευθύνη τους δεν μεταβιβάζεται, δεν εκχωρείται και δεν μετατίθεται. Οταν ένας ή μια πολίτης ζητά προστασία, δεν μπορεί να ψάχνουν σε ποιον θα μείνει ο μουτζούρης γιατί όλοι οι υπόλοιποι στο τμήμα έχουν άλλες σοβαρότερες δουλειές. Η ευθύνη πάντα περιμένει να αναληφθεί και δίνει διακρίσεις και κοινωνικά ή επαγγελματικά εύσημα. Οσοι ένστολοι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι αλλά δεν έκαναν είναι στην πραγματικότητα το βαρίδι που κρατά το σώμα μακριά από την εκτίμηση της πλειονότητας του κόσμου. Υπάρχουν αστυνομικοί με επαυξημένη ενσυναίσθηση και είναι αυτοί που κουράζονται πρώτοι προσπαθώντας να γεμίσουν το κενό της απουσίας των συναδέλφων τους, οι οποίοι απλώς «γεμίζουν» τις στολές τους. Με αυτούς είμαστε.